İBRAHİM ÖZTÜRK
i.ozturk@zaman.com.tr
Zafer muhacirlerindir!

Ekonomiyi üç beş rakamın aritmetiğinden ibaret zannedenler bu yarışta muhakkak yolda kalır. Ekonomi, en az ekonomiyle ilgilidir. Hayali ve iş felsefesi olmayanlar için ekonomide hiçbir çıkış senaryosu yoktur.
"Muhacirler" ise iyi hayal kurarlar. Hiç olmazsa "ah keşke başımı sokacağım bir evim, bayrağımın gölgesinde soluklanacağım bir yurdum olsa" diye arar dururlar.

Ekonomide de, başka alanlarda da zaferlerin tarihi ile muhacirlerin tarihi arasında paralellik olduğunu düşünüyorum. Sürgünden sürgüne giden Yahudilerin kazanma, ayakta kalma, dayanışma ruhlarında bu muhacirlik psikolojisi yok mudur?

Peki ilk Müslümanların onurlu hicretleri, zaferli bir dönüşün bütün göğüs kabartan işaretleriyle dolu değil miydi?

Kim ne derse desin, hicrette hayat vardır. Bereket vardır. Bir kere mahrumiyet psikolojisi ile kuru taşın üstüne yuva kurma iradesi vardır. "Fukaralık" sermayesi vardır. Kaybedecek bir şeyi olmayanlar her türlü riski alırlar. Ödüller, risk almayı bilenlerindir. Hani derler ya "miras değil, alın teri", aynen öyle.

Muhacirler, gittikleri yerlere geldikleri yerlerin farklı bakış açılarını da taşırlar. Farklı imkânlara sahip bu yerler, farklı bakış açılarıyla mayalandığında büyük değişimler, büyük fırsatlar, büyük zenginlikler meydana gelir.

Bu hafta sonu TUSKON'a bağlı Manisa Akhisar Aktif İş Adamları Derneği (AKİAD)'nin davetlisi idim. Akhisar'dan başlayıp Türkiye gündemine oturmak üzere olan Keskinoğlu şirketini incelerken işte bütün bunları düşünüyordum. Keskinoğlu markasını en çok her gün yediğimiz yumurta ve beyaz et ürünlerinden biliyoruz. Torun Keskin, genç, mütevazı, ne yaptığının farkında bir işadamı olarak şirketi tanıtır ve gezdirirken aslında başarının gizemli girdaplarından da geçiyorduk.

Dede İsmail Keskinoğlu, 1920'lerde Yunanistan'ın Drama şehrinin Ravika köyünden kaçan bir "muhacir". Adana başta olmak üzere "geleceğimi nerede kurarım" diye araştırmadığı yer, çekmediği çile kalmamış. Sonunda Akhisar'ı yurt edinmiş. Yola çıktığı düzey, satmak için bir sepet yumurta. Hepsi bu kadar. Geldiği yer ise baş döndürücü. Keskinoğlu, 2006'da İSO'nun en büyük ilk 500 şirketi içinde 194. sıraya sıçramış. 1.800 kişiye istihdam, 400 aileye fason iş, 250 kamyoncuya nakliyecilik alanında ekmek sağlıyor. Kurumsal sosyal sorumluluk projelerine ağırlık vermesiyle ilçede kendisine dönük teveccüh daha da artacaktır.

Keskinoğlu, Akhisar'ın bereket deposu topraklarına dayanıyor. Bu topraklardan işini bilen onlarcası çıkabilir. Ha bire şikâyet eden dostlarımız oturup bu başarıyı anlamalılar.

Bakın Akhisar'ın ücra bir arka sokağından yola çıkan ve bize de köftesi nasip olan "Köfteci Ramiz" bugün dördü İstanbul, dördü de İzmir'de olmak üzere tam 20 yerde dükkân zincirine dönüşmüş durumda. Yaptığınız işin yarınlarıyla ilgili hayal kuramıyorsanız, sizde bir sorun var demektir. AKİAD ilçeyi örgütlü bir şekilde dışa açmaya çalışıyor. Akhisarlı, bu gayretin içinde yer alırsa büyük hikâyeler doğacaktır. Unutmayın, muhaciri olduğunuz davayı kazanırsınız.

Yalnız bir Türkiye gerçeğine dönüşen acı bir gözlemi sizinle paylaşayım. İzmir'den Akhisar'a kadar sonsuz tarımsal alanlar gördüm. Ancak sözde organize sanayi bölgeleri ve zevksiz zevksiz yığılmış binalardan oluşan şehirler tarım alanlarını yutmak üzere.

Allah bereketi nasıl esirgemeden vermişse, insan da bu nimeti büyük bir kin ve hınçla kendi elleriyle yok etmeye uğraşıyor. Osmanlı şehri dağa, yamaca kurar, ovada tarım yapardı. Şimdi dağlar ormansız, ova ise topraksız kalmış durumda. Ölüler sert zeminlerde depreme dayanıklı yerlerde yatarken, diriler ovalarda depremle gelecek bir ölümü bekliyor.

Yarına çıkma umudunu göz göre göre böyle hunharca yok eden başka toplumlar da var mıdır? Hele bunu seyreden devlete, devlet denir mi?


12 Mayıs 2008, Pazartesi