Bülent Korucu - b.korucu@aksiyon.com.tr - Sayı: 726 - 03.11.2008  

Yeniden Rumeli'ye

Balkan şehirlerinde geçerken çocukluğum;

Her lâhza bir alev gibi hasretti duyduğum.

Hicretlerin bakıyyesi hicranlı duygular...

Mahzun hudutların ötesinden akan sular,

Gönlümde hep o zanla beraber çağıldadı,

Bildim nedir ufuktaki sonsuzluğun tadı!

(Yahya Kemal Beyatlı/ Açık deniz)




Soğuk Savaş döneminde Sovyet Bloku ülkelerinin sınırlarını çevreleyen ‘demir perde’ bizim de zihnimizdeydi. Boynumuza vurulan ve bir ziynet zannettiğimiz ‘az gelişmişlik’ prangasını ne kadar da kabullenmiştik. Kafamızı kaldırıp burnumuzun ucuna bile bakmazdık. Denk geldi, iki demir perde eş zamanlı yıkıldı. Urumeli’ne gidebileceğimize inanmaya henüz başlamıştık, aradaki duvarlar kalktı. Girişimci, akademisyen, eğitim ordusu dört bir koldan dünyaya yayıldık. Fakat hiçbir zambak Saraybosna’dakiler kadar güzel görünmedi; hiçbir nehri Tuna kadar yakın hissetmedik; hiçbir seher Üsküp gibi uyandırmadı. Devir değişti, artık fatih ordular yürümüyor, Rumeli’ne. Toprak değil talebimiz. Bize ait olan kültür mirasımızın bir insanlık değeri olarak saygı görmesini bekliyoruz. Hoyrat bir ırkçı yangınla yok edilen izlerimizi belirginleştirmeyi umuyoruz. ‘Burada bir büyük medeniyet konaklamış’ desin, gelip geçenler. Ve biz de akın akın çocuklarımızı götürüp yerinde gösterelim, Yahya Kemal’in şiirleriyle içimize dolan hüznü. Biz çekildikten sonra iflah olmaz kavgalardan yakasını kurtaramayan topraklara yeniden barış gelmesi için çok yakardık. Şükür, kılıçların hiç olmazsa yarısı kına kondu. Balkanlar bize artık uzak değil. Ayrılırken, gelenlere nişan olsun diye toprağa gömdüğümüz yüreğin atışlarını duyabiliyoruz. Evet, yeniden ve bir kere daha MERHABA RUMELİ.