Ketencoğlu'na saygı

11 Nisan 2009 Hürriyet

Hadi ULUENGİN
huluengin@hurriyet.com.tr

SULUGÖZLÜ sayılmam. Cadaloz ağıtçılar gibi zırt pırt hüngürdediğim vaki
değildir.

Zaten bırakın zırt pırtını, hani o "ağla, açılırsın" denilen tarzdan ve
insanı rahatlatan cinsten yarı histerik krizler bile bana hemen hiç
uğramazlar.

Heyhat, zahir "Spartavari" yetiştirilme tarzımdan ve iliklerime işlemiş
mantıkçı soğukluktan olacak, keder veya neşe hissiyatlarımı kolay kolay
dışavurumam.

Onları gizlemeye, dizginlemeye, gemlemeye; sünnet, hadım ve iğdiş
etmeye alıştığım, daha doğrususu buna şartlandırıldığım içindir ki
"metin insan" (!) kategorisinde addedilirim.

Hatta, yürek acısı, yakın cenazesi, felaket haberi, ne bileyim ben,
sevgili ayrılışı gibi en iki gözü iki çeşme ağlanması gereken durumlarda
bile bir put donmuşluğuyla kala kalırım.

Dolayısıyla, hem kendi kendime duyarlılık skalam konusunda şüpheye
düştüğüm, hem de başkalarının "herifçioğlu taş gibi"
türünden bakış ve ayıplamalarına maruz kaldığım olur.

N'eyleyeyim, demek bilinçaltı korkunç biçimde bastırılmış benliğim
farklı tür bir algılama süzgeci kullanıyor ki, bunun tezahürünü mendil
kullanmak raddesine varamıyorum.

Halbuki, geçen Cumartesi gecesi işte o mendile ihtiyaç duydum!

***

EVET evet, daha ortada fol yok, yumurta yok, ışıklar henüz yeni sönmüş
ve akordeonun ancak ilk tınıları işitilmeye başlanmıştı ki, çok acilen
ihtiyaç duyduğum için, yan koltuktaki refakatçimi hayli nezaketsiz bir
biçimde dürtükleyip kağıt mendillerinden istedim.

Tabii ki, Muammer Ketencoğlu Usta'nın kendisine refakat eden "Balkan
Yolcuğu" topluluğuyla beraber Cemal Reşit Rey salonunda verdiği
konserden bahsediyorum!

Uvertürün yapıldığı "Karanfilçe Devoyçe" adlı Sırp aşk şarkısını
kastediyorum.

Ve de sakın sanılmasın ki, kendimi frenlemsem hüngürdeyecek ölçüde
duygulanmam, zaten tek kelimesini anlamadığım İvo Andriç dilindeki aşka
hüzünlenmemden kaynaklandı.

Aksine, o harikuláde Gagavuz türküsü "İhtiyar Kaz" dahil, Balkan'ın
bütün kıvraklığıyla seyircileri ayağa kaldıran en neşeli
musikilerde dahi, bendeniz mümkün mertebe göstermemeye çalışarak,
refakatçimin mendil paketini bitirmeye devam ettim.

Ketencoğlu Usta, virtüoz müzisyenleri ve harikuláde vokalistleri salonu
Tuna'nın, Tunc'nın, Vardar'ın, Drina'nın, Meriç'in dayanılmaz
akıntılarında ve tam onbir ülkenin tam altı ayrı lisanında
sallarken, ben resmen sulugöz kesildim ve de yaşlar akıtmayı sürdürdüm.

***

İHTİMAL vermiyorum ki, usta ne kelime üstád; hatta etno-müzikteki
bilgeliğinden dolayı dünya çapında bir üstád-ı azam saydığım
Ketencoğlu'nun onu daha ilk işittiğim andan itibaren beni böylesine
etkiliyor olması, kendisinin emsálsiz musikişinaslığıyla sınırlı
kalsın.

Sanıyorum ki, eğer benim gibi bir "put adamı" dahi hem CD'lerini
dinlerken, hem de konserlerini izlerken ve her defasında ağlatıyorsa,
bu, Muammer Ketencoğlu'nun aynı zamanda sınır, dil, din ve ırk
barikatlarını akordeon notalarıyla berhava eden ve ses tınılarıyla
dinamitleyen muazzam bir hümanizma yansıtmasından kaynaklanıyor.

Üstelik, bunu, hepsi Osmanlı coğrafyasına dahil olan ama "ulus devlet"
mikrobunun ve milliyetçilik vebasınını bulaştığı günden bugüne dek
komşunu gırtlaklamaktan çekinmemiş bütün bir Balkan sathı ahalisine
yayması, onu daha da i-n-s-a-n ve i-n-s-a-n-c-ı-l kılıyor.

"Mübadele" denilen dehşet belálarla mekán değiştirmek zorunda kalmış
her halk ve etnisiteyi ayırım gözetmeden ve hep birden kucaklaması,
Ketencoğlu'nu sonsuz taçlandırıyor

Dolayısıyla, bana sorarsanız Muammer Ketencoğlu, edebiyat Nobel'i
kazanan Büyük Orhan Pamuk'tan sonra, barış Nobel'i için ülkemizin ikinci
potansiyel adayını oluşturuyor.

Hayır, hayır ! Sırf ülkemiz için değil, ortak şarkılarımızdaki ortak
"hayde"nin "h"sını telaffuz eden ve etmeyen tüm bu coğrafyanın insanları
için yine ortak aday niteliğini taşıyor.

O halde, hiç gizlemeden ve dizginlemeden ağlayabilim ki, "ayde bir
mendil verin"!